Ricardo Zamora dał nazwę plebiscytowi, który został zorganizowany przez dziennik „Marca”. Nieprzerwanie od roku 1958/59 wybierany jest bramkarz, który rozegrał najmniej 15 spotkań i ma najlepszą średnią goli wpuszczonych, do ilości występów. Od roku 1964 podwyższono limit występów, który wtedy wynosił 22 występy. Od 1983 roku znowu zwiększono poprzeczkę, która tym razem wynosiła 28 spotkań, w których bramkarz musiał rozegrać najmniej 60 minut.
Mimo, że „Marca” dopiero od roku 1958 przyznaję tą nagrodę, to ustalono listę zwycięzców od sezonu 1928/29. Oczywiście bramkarze w tych sezonach nie musieli rozegrać 28 meczów. W latach, gdy liga liczyła 10, 12, 14, 16 zespołów, wystarczyło odpowiednio 14, 17, 20, 22 zaliczonych konfrontacji.
Jako, że kibice często się spierają ze sobą, który bramkarz był najlepszy, często poddając w wątpliwość obiektywność osądu gazety „Marca”, podajemy jako pierwszy serwis w Polsce pełne zasady rywalizacji o Puchar Zamory:
* Żeby bramkarz mógł brać udział w plebiscycie, musi rozegrać najmniej 28 spotkań, przynajmniej po 60 minut w każdym. Mecze te muszą się odbywać w jednym, pełnym sezonie ligowym.
* Zwycięzcą zostanie ten zawodnik, który będzie miał najmniejszą średnią wpuszczonych goli. Średnią tą się liczy dzieląc liczbę występów, przez liczbę wpuszczonych bramek. Nie liczą się wpuszczone bramki w meczach, w których gracz rozegrał mniej niż 60 minut.
* Trofeum Zamory może wygrać równocześnie dwóch porteros.
Zdobywcy Trofeum Zamory w barwach FCB:
Velasco (1947/1948 – średnia wpuszczonych bramek na mecz: 1,19)
Antonio Ramallets (1951/1952 – 1,42; 1955/1956 – 0,82; 1956/1957 – 1,20; 1958/1959 – 0,82; 1959/1960 – 0,88),
José Manuel Pesudo (1965/1966 – 0,68),
Salvador Sadurni (1968/1969 – 0,60; 1973/1974 – 0,73; 1974/1975 – 0,79),
José Manuel Reina Páez (1972/1973 – 0,66),
Pedro María Artola (1977/1978 – 0,82),
Francisco Javier Urruti (1983/1984 – 0,78),
Andoní Zubizarreta (1986/1987 – 0,67),
Víctor Valdés (2004/2005 – 0,71; 2008/2009 – 0,89)
